Ëndërroj

Kryeministri i (Gjuhës së) Luftës

Në luftë, vlen çdo armë – siç na mëson edhe Aristofani, me Lisistratën (Λυσιστράτη). Komedia tregon për misionin e jashtëzakonshëm të grave për të përfunduar Luftën e Peloponezit ndërmjet Athinës dhe Spartës, duke i mohuar meshkujve sekësin – e vetmja gjë që ata donin dhe dëshironin – për t’i shtrënguar që të fillonin negociatat e paqes. Nje strategji kjo e fundit, që thjesht acaroi më tej konfliktet ndërmjet gjinive/sekseve.

Edhe qeveriu ynë i nderuar, i gjendur në luftë me armikun e padukshëm që po bën gjëmën (përgjithësisht pas orës 13:00 ose 17:30, gjykuar nga masat e marra po nga qeveriu), vendosi (Faleminderit për bashkëpunimin e suksesshëm AKEP dhe znj(sh). Nazarko dhe z. Burrë i Martuar) që të bllokojë faqet e dashurisë për ne meshkujt e shkretë e të frustruar në këto kohë karavirusi. Por lufta i ka këto...

Tashmë prej më shumë se 6 javësh, çdo dalje e kryeministrit shoqërohet me togfjalëshin "Jemi në luftë" apo "Kjo është një luftë". Pak a shumë i njëjti fjalor bellum-i ka ndodhur edhe në Kinë për shembull, ku Xi “Winnie the Pooh” Jinping evokoi fjalët dhe shpirtin e Mao Ce Dun-it (Mao Zedong) ndërkohë që deklaronte “luftë popullore”. Më tej, në Francë, Macron vuri mantelin e Clemenceau-së (kryeministri i Luftës së Parë Botërore) duke deklaruar “Jemi në luftë”. Qershia mbi tortë, Trump – the very stable genius – e quajti koronavirusin një sulm të jashtëm (“Virusi Kinez”) dhe e shpalli veten “President në kohë lufte”.

Që Rama e ka për zemër Francën, kjo nuk është gjë e re. Për ironi, Clemeceau ishte mbiquajtur “Père la Victoire” ose “Le Tigre”. Një nga këto të dyja, Kryeministri ynë, të paktën, e ka deleguar (*cough cough* Ben Ahmetaj *cough cough*).

E megjithatë, unë nuk mendoj se jemi në luftë. Kjo, pjesërisht, ndoshta sepse "Lufta" ka qenë gjithnjë pjesë e diskursit politik shqiptar prej kohësh: luftë e klasave, luftë ndaj klerit, ndaj informalitetit, ndaj korrupsionit, abuzimit, krimit të organizuar etj. (ngelet për t’u shtjelluar se në fakt, pas viteve 90, pjesa më e madhe kanë ngelur në nivelin e Blitzkrieg të dështuar). Gjithashtu, pak paralele mund të hiqen ndërmjet COVID-19 dhe Luftës - për shembull fshehja e numrit të viktimave, që në të dy rastet do të demoralizonte luftëtarët e vijës së parë, përdorur me ose pa thonjëza, sipas situatës. Në nivel strategjie, numri i viktimave (fatkeqësisht) është vetëm një KPI (key performance indicator): një tregues se sa efikas (apo jo) është një politikë e caktuar qeveritare në përmbajtjen e përhapjes së virusit. Me pak fjalë, duhet ruajtur stamina popullore. Gjithashtu, Lufta ka një “protokoll” masash. Deri tani, masat e marra janë: “Rri në shtëpi, por shko në punë”. Duke u sajuar me kalimin e kohës. Njëherë ora 05:00 për të dalë, njëherë ora 17:30 për t’u kthyer. Ndihmojmë njëherë këtë shtresë të popullsisë. Pastaj këtë. Këta të tjerët nuk i ndihmojmë. “Edi jam. Përfiton nga paketa e dytë”. "Edi jam. Nuk do paguash qiranë këto tre muaj. Do e paguash dmth, por nuk do e paguash. Bini vetë dakord", "Edi jam. Kredia t'u fal për tre muaj. Nuk është se t'u fal dmth, se do paguash interesat për ato tre muaj, por u shty kësti. Besoj", "Mos të dalin mosha 65+, por vetëm të shtunën. Të nesërmen nënat me fëmijë". Mezi po pres të mësoj çfarë do të na sjellë e pasnesërmja...

Ne jemi thjesht në kushtet e një gjëndjeje të jashtëzakonshme, kundrejt një virusi të cilit ende nuk i dimë vaksinën. Për këtë të fundit do duhet kohë. Kjo e fundit, është ajo që do shpenzojmë të izoluar me sa të mundemi në shtëpi. Elementary Watson.

“Mbrojtja më e mirë është sulmi”. Një ithtar i verbër i kësaj strategjie është Kryeministri ynë i Luftës, që e ka bërë këtë moto modus operandi të jetës së tij. Kujtojmë se, Kryeministri i shkretë as nuk donte që të ishte në krye të kësaj lufte, siç e ka thënë vetë disa herë në komunikimet me ne hallexhinjtë e popullit. Por, i gjendur në atë pozicion, i shkreti, i bëri të qarta disa gjëra që në fillim: Opozita e ka fajin për çdo gjë. Fatkeqësisht ka kaluar shumë kohë dhe “Saliu e ka fajin” nuk pi më ujë, por gjithsesi fajin e ka opozita që mashtron për çdo gjë. Media nuk duhet besuar. Asnjë. Përveç ERTV. Vetëm ai jep të vërtetën, vetëm të vertetën dhe asgjë tjetër veçse të vërtetës (dmth tri gjëra të ndryshme). Gjithashtu, me një fjalor trump-esk të çuditshëm, në Shqipëri “kemi marrë të gjitha masat e nevojshme”, “kemi plot teste, aq sa duhen”, “kemi çdo plan gati”, “do ndihmojmë çdo shqiptar”...por jo ndonjë gjë konkrete dmth. Ndonjëherë të duket sikur dëgjon atë xhaxhin në fund të lokalit, të dehur me raki që në orën 11:00 të mëngjesit.

Nën madhështinë e PR të Goebbels-it (e kam fjalën për Ministrin e Propagandës, E. Fuga), “Lufta” ishte sebepi më i mirë për të dalë në TV në çdo moment. Ca për të bërë politikë qesesh (sesi Nëno Zylfia nga Balhaxhijasi i Tiranës mori ndihma nga dora e vetë Lali Erit), ca për të thënë “ja, e shihni, jemi këtu, me ju. Siç ishim edhe kur ra tërmeti. Me lekët tuaja – ato të pavjedhurat ende – jemi duke ju ndihmuar, por ju duhet jo vetëm të na jeni mirënjohës ne, por edhe të na falenderoni dhe të na votoni në të ardhmen”. E si të mos mjaftojë kjo, janë edhe ushtarët e tastierave dhe militantët, që kanë një strategji të çuditshme kundërshtimi, që vjen përgjithësisht në 5 valë:

-        Kryeministri nuk e ka thënë këtë gjë.

-        Edhe nëse e ka thënë, nuk e ka pasur me vërte

-        Edhe nëse e ka pasur me vërte, nuk e ke kuptuar ti tamam

-        Edhe nëse e ke kuptuar, ku është problemi këtu?

-        Edhe nëse ka ndonjë problem, Saliu, Luli, Mona dhe Meta kanë bërë më keq.

Përsa i përket atyre që janë nën varësinë direkte (ose jo) të Kryeministrit të Luftës nuk them dot gjë. E para, nuk është se mund të presim që ndonjë të dalë kundër Edit. E dyta, më mirë të gënjejnë e të kenë një rrogë për shtëpinë, sesa të gënjejnë e mos të marrin asnjë lek...

E ndërkohë, në këtë amulli, ndryshohen rregullat, ndryshohen ligjet, bëhen tendera të dyshimtë, vazhdojmë të mos kemi gjykatë ndërkohë që vihen gjoba, Fletorja Zyrtare tani është faqja e Facebook-ut të Kokëministrit etj. etj.

Kjo nuk është qeverisje (governing), por sundim (ruling). E ndaj, Kujdes Po, por Frika po shtohet që çke me të.

E për ta mbyllur, pak Johnny Cash:

There's a man goin' 'round takin' names.

And he decides who to free and who to blame.

Everybody won't be treated all the same.

Parafabrikate

Mendimi publik (po deshe quaje opinionbërje publike) në Shqipëri aktualisht dominohet – fatkeqësisht – nga disa blloqe të parafabrikuara në furrat e zyrave partiake. Por jo vetëm.

Parafabrikati – simboli (tashmë) gri dhe i trishtë i revolucionit të njeriut të ri dhe ndërtimit të shoqërisë së re socialiste – që kishte për emblemë çelikun dhe beton-armenë, gjithnjë nën grykën e pushkës por pa harruar draprin dhe çekanin, ishte (asokohe) “the jewel in the crown” i pushtetit. Ishte mohimi dhe shkatërrimi i së shkuarës (sepse duhej ndërtuar një botë e re); ishte pasqyrimi i urbanizimit (lëvizjet e mëdha demografike nga fshati në qytet); ishte ekzaltimi i industrializimit të imponuar nga Moska mëmë.

Fatmirësisht, nuk u mjaftuam që këtë mrekulli ta linim në lëmin inxhinierik dhe arkitektonik (i thënçin). U kujdesëm që ta kultivonim edhe në lëmin e të menduarit e të shprehurit publk.

Që prej ’90, furrat e partisë u kujdesën që mendimet të ishin të parafabrikuara, sepse mendimi kritik ishte too much. Duhet të kishte një memorie kolektive të manipulueshme, të kontrollueshme, të pakontestueshme. Të kishte me pak fjalë një False memory kolektive. Dhe besomëni që është gjë shumë e bëshme.

Dhe nuk e them unë.

E thotë Elizabeth Loftus – chapeau!

Studimet e saj mbi manipulimin e gjuhës, që ndikon procesin dhe produktet e memories njerëzore, tregojnë se edhe ndryshimi më i vogël (qoftë nyje, folje, kryefjalë etj.) mund të manipulojë memorien dhe mënyrën se si njerëzit përgjigjen. “Nëse u jep njerëzve informacion të rremë – madje edhe mbi eksperiencat e tyre – mund të shtrembërosh, ndotësh apo ndryshosh memorien e tyre”.

Në këtë kohë ku i kemi thënë lamtumirë privatësisë, ndoshta parafabrikati është parashuta jonë. Homogjenizimi i mendimit – të paktën si qasje – na kthen në totalitarizëm, ku “socializmin e ndërtojnë masat”, dhe ku prej individit pritet që të flasë në publik me “zërin e masës” – ose në një skenë të tillë të veprimit publik, ku çdokush e beson(te) veten për njeri të thjeshtë, të tabanit, të popullit.

E kështu, për ne – the silent majority – publikja është bërë Kim Kardashian. Çdo gjë që urrejmë nga e sotmja: një content i vogël, pa vlerë, që ti e urren, por që gjithsesi nuk mund të mos ta shohësh. E përfundon në një diksutim të pafundëm në kokë për plot 12 minuta, deri sa shpërqëndrohesh nga një parafabrikat tjetër.

Me pak fjalë, o çuna po boll ja q***a ropt.

Ndjesë

Çdo periudhë ka disa figura specifike, që domosdoshmërisht, në mënyrë të paevitueshme, madje deri diku edhe në mënyrë të kushtëzuar të asociojnë me atë periudhë. Vjen Vitiriu dhe ti e di që te TVSH-ja do ketë humor me Koço Devolen psh. Ose fillon sezoni i verës dhe fillojnë e dalin specialistë të të gjithë fushave, që lidhin specialitetin e tyre me diellin, temperaturën, vapën dhe rreziqet që i kanosen njeriut nga ky muhabet.

Momenti më epik është kur ri-shfaqen në TV dy personazhe legjendare: Maqo Lakrori dhe Gaqo Apostoli. Periodikisht. Çdo 4 vite. Vitet e madhërishme të fushatave elektorale. Periudha magjike ku punët e zvarritura për 47 muaj, mbyllen në kohë rekord gjatë muajit të fundit, inaugurohen 3 herë nga 3 duar të ndryshme, për t’u prishur përsëri sapo kalojnë zgjedhjet, po kujt i bëhet vonë në fund të fundit. Periudha magjike ku të gjithë kujtohen për të gjithë: romët, të pastrehët, lypësit, biznesmenët e vegjël e të mëdhenj, buzëqeshen, puthen e përqafohen, por kësaj here pa futur gishtat nga pas.

Nga podiumet përballë turmave të ekzaltuara e ideologjikisht të eksituara, politikanët lëshohen me një diarre verbale, duke premtuar mijëra kilometra rrugë, miliona pemë, qindra lulishte, 24 orë ujë e drita, mirëqënie, prosperitet, shpresë, ëndrra ... a thua nuk jetojmë në Trekëndëshin e Bermudës së Ballkanit, ku zhduken ëndrrat, shpresat dhe lekët e taksapaguesve.

Me pak fjalë, e ardhmja është e ndritur dhe të gjithë ne do të përparojmë nga fitorja në fitorje.

* * *

I velur nga pushteti, i rrethuar nga 1’000’000 shuplakat që shqiptarët i dhanë Saliut, komod në fortesën e gurtë, Shkëlqesia e Tij, Duka i Surrelit, Komandanti i Legjionit të Nderit, Mjeshtër i Madh dhe Kalorës Nderi i Principatës së Lazaratit, El Chapo Supremo, Führer Edi, ishte disi përhumbur atë ditë.

Dalja e Maqo Lakrorit dhe Gaqo Apostolit në skenë ishte sinjali se edhe Ai duhet të dilte, aty, në po atë skenë. Të thoshte një fjalë. Çoç të komunikonte, qoftë në ERTV, qoftë në Facebook, qoftë në kazanet e kadrinjve.

Përveç 2013, ku praktikisht Sala i dha një asist të thjeshtë për pushtetin, këto 6 vite kishin pasur andrallat e veta. Njëherë e kishte fajin shiu, një herë kinezët, herën tjetër Europa, gjithmonë Saliu, njëherë tepsia, një herë timoni, njëherë ish-Ministri më i Suksesshëm që u bë më pas një vemje e padenjë për racën njerëzore, herë tjetër një tufë njerëzish (Frroku, Ndoka & co.) që Führeri i shkretë i kishte besuar me naivitet, njëherë koka e marshit e kështu me radhë...

Por Ai ia kishte dalë.

E vërtetë që Saliu bënte rekorde noti çdo verë, por Ai, në 6 vite, “kishte bërë atë që nuk ishte bërë kurrë asnjë njeri më parë në këto 30 vite të marra së bashku”. Dhe kjo formula mes thonjëzash, kishte vlerë për çdo gjë. 300’000 vënde pune, rritje e çmëndur ekonomike, rritje pagash dhe pensionesh, indeksim të pagave të administratës sipas inflacionit, rigjallërim të çdo zgëqeje që Shqipërisë falë Rilindjes Urbane me sheshe me pllaka guri e me Lungomare, rigjallërim të 100 fshatrave që i ra lotaria, 1 miliardë euro për 3 rrugë, madje madje, biles biles, arriti edhe rekorde në vlerën e 1 kilometri. Sepse këtu ka standarde o zotëri, jo shaka. Nuk tha më kot Ai se “Nuk keni parë gjë akoma”.

* * *

“Merr në telefon të gjithë. Në orën 16:00 do bëj një konferencë për shtyp” i tha End Fugës dhe e mbylli telefonin. E me të vërtetë, të gjithë ishin aty. Sandri, që Führeri i bënte gjithnjë të fala kur ishte në opozitë, çunat e ndërtimit (part-time edhe pronarë TV-je), Vjollca (vjehrra e Ledion Liços), Mero B.-ja, dhe natyrisht çunat e TVSH-së dhe ERTV-së.

Gjatë rrugës me tyty, pavarësisht zhurmës së sirenave të gardës që hapnin rrugën për të, Ai mendonte me vete: “Po kësaj here, ç’tu them? Në të gjithë dynjanë njerëzit kanë frikë vetëm nga vjehrra, por këta lepujt e delet kanë frikë edhe nga uji që pijnë, nga buka që blejnë, nga domatet me çik ngjyrues, nga çdo njeri në çdo moment se mos i vret, kanë frikë se mos vriten padashje në atentat që i bëjnë atij që janë ulur në tavolinë.... Po pse o, faj kam unë që janë kaq frikacakë?”

Atë ditë, në orën 15:59, Shqipëria ndaloi. Të gjithë ishin me sytë nga TV. Nuk ekzistonte më asnjë gjë tjetër.

Me një hap ritmik, të ngadaltë por të rëndë, Ai po i afrohej podiumit. Në fytyrë nuk po shfaqte asnjë emocion. Tashmë i pozicionuar përpara mikrofonëve të vendosur rregullisht aty, pasi i pa në sy të gjithë ata që ishin prezentë, me një zë të thellë e autoritar (tip Batmani, që të kuptohemi), tha vetëm: “Mos e rruani k*rin”.

Sa kushton një alternativë?

Në prill 2010, 203 burra e gra, deputetë (të opozitës së atëhershme), njerëz të thjeshtë (dhe të përbërë) vendosën të hyjnë në grevë urie, në një çadër përballë godinës së kryeministrisë.

Në shkurt 2019, burra e gra, edhe këta deputetë (të opozitës së tanishme), të ndjekur nga njerëz të thjeshtë (dhe të përbërë), vendosën të braktisin Parlamentin, duke dorëzuar/djegur/lënë/braktisur mandatet.

Në të dyja rastet, ishin veprime të panevojshme.

Sepse – për protestën e vitit 2010 – nuk është se na duhej Edi Rama dhe mbështetësit e tij për të kuptuar që Berisha po keq-qeveriste, po vidhte, po ndihmonte (ekonomikisht) një grusht të vogël njerëzish, po përdorte çdo kleçkë ligjore e pushtet të mundshëm (eksplicit apo implicit) për të mbrojtur “të tijët” (siç ndodhi më 2012 për shembull, ku Ilir Meta dhe Dritan Prifti që çoç bënin ca pazare 700 mijë euro, por, na doli në fakt, që Ilir Meta nuk ishte Ilir Meta). Të vetmet që u dënuan ishin mbërtheckat e Pangos.

Po aq – për protestën e vitit 2019 – nuk është se na duhej Lul Basha dhe mbështetësit e tij për të kuptuar që Edi Rama po keq-qeveris, që kjo qeveri e ka shumë të vështirë të gjejë një Ministër të Brendshëm që nuk ka lidhje me drogën (unë kisha sugjeruar që të vinte Batman si MB (pa familjarë të korruptuar, pa vllezër të përfshirë në trafiqe, çun serioz etj), por Edi zgjodhi Sandër Lleshin), apo që formula magjike Partneritet Publik Privat, është magjike për xhepat e “oligarkëve” që ua shton, dhe po aq magjik edhe për ne, taksapaguesit e ndershëm, që na i heq po aq saç është oreksi i bosave të mëdhenj... 

E kështu me radhë.

S’kemi frikë nga bora, s’kemi frikë nga shiu

E unë dyshoj që të kemi frikë apo të trembemi për ndonjë gjë.

Sepse pak gjëra na kanë ngelur (ende) pa parë. Jemi mësuar me çudira e magji (të zezë). Jemi mësuar me atë zonjën që nuk donte as ujë, as drita e as bukë, veç shoku Ilir dhe shokuFatos të mos ziheshin. Jemi mësuar që, edhe pse komunizmi demek ka mbaruar më 1990, në fakt triumfon vullneti i njëshit, i kryetarit, i të fortit, e në daç të ecësh përpara, duhet të kesh tope mëndafshi (që dmth të bësh si i forti i lagjjes sa nuk është njëshi verdallë, ama kartonin për votim do e ngresh si të ta kërkojë Ay). Jemi mësuar që kryeministrat (e hapi udhën Tos Boss Nano), prezantohen me formulën e famshme “Më quajnë Filan Fistëku, e mbrapa më vjen historia”. Po kështu të mos harrojmë edhe Magjistar Ristanin, që i jepje 10 vota, e t’i nxirrte 70. Magjistar Ponin (ndjestë pastë) i çertifikatave në periudha zgjedhjeje. Maestro Rama, që në fillim na magjepsi duke bredhur rrugëve të Tiranës me sëpatë në dorë, e më pas duke na treguar me radhë “Bashkinë që duam”, “Policinë që duam”, “Shqipërinë që duam” ...

Unë veç një gjë pres në këtë dynjanë e pistë të politikës tonë: Cetto La Qualunque. I vetmi që do ta votoja pa hezitim.

Ne dhe Greku!

Unë nuk di si ta përkufizoj the love and hate relationship që kemi ne me Greqinë. Në të mirë e në të keq, me ulje e ngritje, ngrohtë e ftohtë, por kemi qënë aty, bashkë. 

Ndërkohë, ka diçka më të fortë, më të thellë, më të rëndësishme që na lidh ne shqiptarët me grekët.

Është tragjedia greke. E shpikur/krijuar nga ata, por ama pjesë integrale e të përditshmes tonë.

Ne shqiptaret nuk bëjmë dot pa një çik tragjedi greke në jetë.

Është prishur printeri i zyrës? O burra shpejt të mblidhen 34 shefa departamentesh, në 11 mbledhje, ku të dalin 15 pika se çfarë hapash duhen ndjekur, të ngrihen 8 komitete ad-hoc, të gjenden 3 fajtorët që kanë dashur që në fillim të kohëve që të sabotojnë punën (e printerit) si dhe të lajmërohen instancat më të larta që ekzistojnë, mbi këtë gjëmë të madhe që pllakosi punën ... e si mund të vazhdohet më tej në këtë mënyrë?

Deri sa, pa dashje, kalon ndonjë punonjës që e kupton që thjesht printeri ka nevojë për letër. Ose jallah për toner. Gjithsesi, jo ndonjë gjë me zarar.

Ose:

-          Mirë puna?

-          Uaaaa...Vdiqëm, nuk po marrim dot frymë. Nuk e ke idenë sa shumë punë kemi.

E kështu, tragjedi kemi për çdo gjë. Çdo ditë ne desh vdesim, desh gjymtohemi, desh masakrohemi... e të gjitha këto në përfitim të tjetrit...ndërkohë që realiteti tregon një forcë punëtore ineficiente (siç qe edhe Greqia deri para pak kohësh shteti që punonte më shumë, ndërkohë që ishte në krizë të thellë e recesion ekonomik).

Ne ama jemi nona për të treguar fajtorin me gisht, luajmë madje edhe sportin kombëtar “Gishtabythash”, por për të zgjidhur hallet? Aha, nuk merremi ne me atë muhabet.

Po ne, ç’na ngelet?

Nuk e di. Sinqerisht. Unë nuk shoh ndonjë alternativë përsëbrëndëshmi. Çdo vit, për 30 vite tashmë, kemi humbur pranverat.

Të zhveshur, me zemër të lodhur, shihemi në pasqyrë, në një andërr ku nuk e dimë a duhet të puthemi a t’pështyhemi...

Nuk jam kurrgja.
S’do jem kurrë asgja.
S’mundem me dashtë me qenë diçka.
Por veç kësaj, bart në veti andrrat e tanë botës.

Me pak fjalë Shqipëri, ti nuk më meriton!

Statistikisht, jemi mirë

Që kur ka filluar lufta e madhe e shifrave (kam një parandjenjë që është që më 1912, zyrtarisht), hiç rehat nuk kemi parë.

Tashmë, jemi mësuar me shifra e me përqindje. 7% nga ana e Metës; 4% rritja ekonomike; 72% borxhi i Saliut; 1 milionë (evro kësaj here) kursimet e një jete të Fred Pezës...

Statistikisht, 25% të kohës së një mandati politik, politikanët tanë kujtohen për ne. Me pak fjalë, 1 herë në 4 vjet. Që rastësisht, qëllon që të jetë edhe vit elektoral.

Ndërkohë, shifrat që vlejnë (për shembull punësimi, forca e punës, shtesa natyrore e popullsisë, numri i personave të arsimuar, zhvendosjet demografike etj.), përveç se na ulërijnë në fytyrë, janë pjesë e asaj që quhet “The smart way”: Mënyra më e mirë që t’i mbash njerëzit pasivë (jo në atë sens ër shejtan) dhe të bindur, është duke kufizuar rigorozisht spektrin e opinioneve të pranueshme, por të lejosh një debat shumë të gjallë brenda (dhe vetëm brenda) atij spektri.

Tradicionalisht, dhe jo vetëm në Shqipëri, luhet një ping-pong ndërmjet shumicës dhe pakicës politike, për disa tema të nxehta: punësimi, pagat, kosto e jetesës, taksat ...

E ndërkohë që të gjitha palët bëjnë be e rrufe se janë më të pafajshëm se fëmijët dhe më transparentë se streçet që sheh rrugëve të Tiranës, ky avaz përsëritet e përsëritet, ad nauseam thotë Latini, deri sa në fushë futet artilieria e rëndë e Ministrisë së Agjitacionit dhe Propagandës dhe Portali i të Vërtetave Absolute.

* * *

Habere nga kohë të shkuara

Ishte viti 1997, pak ditë përpara se të fillonin trazirat. Lideri Suprem i aso kohe, Sulltan Saliu i Parë, nga Porta e Madhe e Berishllinjve deklaronte: “Për një gjë mund të zotohem këtu përpara jush dhe para kujtdo, se paratë e shqiptarëve janë paratë më të ndershme dhe më të pastra sot në Europë dhe kudo.”

22 vite më vonë, edhe pse më të rafinuar, vazhdonte i njëjti avaz. Diferenca e vetme është se prej kohësh tashmë beteja ishte zhvendosur nga Institucionet (e kam fjalën për godinën fizike, jo për atë çka përfaqësojnë në konceptin e shtet-formimit), tek bazat e luftëtarëve.

Rrethimi i tretë i Kështjellës së Surrelit po ndodhte gradualisht.

Këmbanën e alarmit e kishte dhënë Ministrja e Kyltyrës Oksidentale dhe të Vërtetës. “Amanet. Kujdes librat. Mund t’ju pallojnë për hiçgjë” cicëronte. Por populli ishte i trashë. Nuk e kuptonte. Leqë për këto gjëra, muhabete librash, kulture, edukate, vlerash, edukimi e më the të thashë kishte kohë që kishte marrë masat qeveriu – çik nga çik, jo ul cilësinë e arsimit, jo nën-paguaj mësuesit, jo hap ca kioska që shtypnin diploma e mbanin hesapet në defter... në gjuhë populli i thonë “U bë muti mullar”, por unë jam me shkollë të lartë dhe me dy mastera, prandaj them se Shqipëria u bë një minë me sahat. Çeta të organizuara pionerësh u përpoqën ta përcillnin edhe më tej cicërimën dhe Kyltyrën Oksidentale me dàzìbào nga të gjitha anët, por mezallah se merr vesh ky pis milet.

Të gjithë i kishin sytë nga Ay, Profeti i Madh, tashmë edhe Ministër i Punëve të Dynjasë dhe i Ballkanit të Bashkuar. Prej kohësh, qeveriu (ose ç’kish ngelur), kishte kaluar në ilegalitet. Një ditë mblidheshin tek baza (shtëpia) e shokut Gramoz, një ditë tek baza e shoqes Balluku (çupkë e nderuar nga derë e madhe e Ballukëprerëve), e një ditë tek Bunk-jo-Art (në Surrel, dallohet kollaj, ka një bahçe të madhe).

Mbledhjet e Shtabit ishin përgjithësisht të shkurtra. Pak direktiva, të tipit “Like ynë, plumb për armikun”; “Populli në këmbë, Partia në ballë”; “Like & Share = Integrim Europian”; “Shpifje, shpifje, shpifje”. Në fund, të gjithë anëtarët e Byrosë ngriheshin në këmbë e i uronin Profetit urimet më të mira dhe marrtë nga ditët e shokut Taulant Balla dhe të shoqes Elisa Spiropali. Nga të shokut Braçe jo, sepse nuk i ka ditët 24 orëshe ai.

Nga një anë Tigri i Viçidolit, nga ana tjetër Lord of the Tepsi. E të dy i ishin futur një rruge, që nuk e dinin ku do përfundonte (nga cikli “Mos i fol shoferit ër taj”).

Ku ta dinin këta të shkretët që ne shqiptarët paskërkemi qënë kaq të etur për çik kalifat e kalif. Por për atë që ka emrin Mia.

Ne, the silent majority, ndërkohë, vazhdojmë të jemi të zhveshur...